Peter Knuffel in "Vieze Geile Kuppels" Arenberg in een stad.

hey voor deze recensie
wil ik op heden verklaren

dat er sinds vandaag 26/02/08
10.000 bezoekers
op mijn blog zijn gekomen

in een tijdspanne van 2 jaar tijd.

dank u Bloglezer dat hebt u gedaan
en ik hoop dat u dat blijft doen...

het was op een avond zoals er meer zijn.
er was een Arenberg in een stad, een kleine zaal
met een bureau een flesje water
en een Vieze Geile Knuffel...

bij het binnenwandelen van dit cultureel bordeel
wordt ik begroet door de mc van de avond

"Mijnheer Swerts" zegt de kale droogkomiek
die hier vanavond zijn soloshow gaat opvoeren

"Mijnheer Kluppels" stamel ik licht vereerd en trots terug.

Rita De Pita spreekt mij buiten aan met scheldende woorden (zoals steeds)
voor de rest zit ze wat slecht over mij te praten
aan wildvreemden die mij nog nooit hebben gezien.
i lOVE iT!


de show begint mijnheer Jef Staes (organisator)
verwelkomt iedereen voor het binnentreden.

Vieze Geile Kluppels begint zijn Vieze Geile Knuffel show
met zijn mooiste gedicht ooit...
er wordt een hilarisch goed getimed verhaal verteld over
een jongen die zijn ouders verteld dat hij dichter is, over de overbodigheid
van Kinderen, over huisdieren, fuck telenet, de slechte smaak
van mensen dioe Natalia of Clouseau eren en het onzinnige van die twee.

af en toe stapt hij in zijn dichter
vak en vertelt ons poezie over het werk
of den Ikea of meer in die trend.
allemaal zeer geslaagd en rustig

tussen de gedichten gaat zijn vurige vertelling
van een levensfilosofie,
opvattingen en waarheden driftig verder
kalm en krachtig balanceren zich uitmuntend.

hij scheld op Homo's
legt de waarde van treinreizen uit,
deelt ons stalktips en brieven mee

en voor je het goed wel beseft
heb je een uur lang zitten lachen met intelectuele humor,
of aandachtig weg zitten dromen bij heel erg heldere poeziemomenten
van verbale schoonheid...

het koppel voor mij zegt bij het opstaan
"ja we hebben toch goed gelachen"
en zo is het we hebben onszelf weer eens goed
verwend met een toffe soloshow

EEN ZEKER VROLIJK PERSONAGE
zat blijkbaar ook in de zaal maar als ik goedendag wil zeggen uit beleefdheid
scheept hij me af met een rotopmerking die leek op
"hoe ik dacht dat jij zo arogant was dat jij alleen
maar zelf optrad en nooit naar andere ging kijken?!"

en negeert mij verder om met de pita te praten.

goed doorgedrongen dat ik er niet echt welkom werd geheten door niemand
en dat ik volgens vele Poweten die allemaal meer dan 10 jaar ouder dan ikzelf zijn
duidelijk niet in dit wereldje thuishoor

stap ik van de bus af richting huiswaarts
(op naar de dvd van Hard Candy
met Ellen "Tracey Berkowitz" Page)
krijg ik oogcontact met ene oppervrolijke
ongelofelijk extreem mooie deerne
die mij voorbijloopt en "Hey Knappe Stoot"
uit haar mond laat vallen

bessef ik dat niet iedereen mij haat of op mij neerkijkt
en dat ik enkel rekening met eigen publiek, fans, groupie's
doelgroep moet houden, en ergens in mij

zeg ik hardop tegen haar
"de wereld word mooier met de minuut"

ja dat zal de mooie deerne niet zo snel vergeten denk ik
mijn poezie