a look inside the labyrinth

Peter Waugh opened
the open mic with his
"Orpheus" a one two poem
with no merci in the tradition
of old story telling. incredible.

we saw a Spanish woman giving away
her ideas very sweet and honest.

i was up, i lived. the audience was so silent (except the back)
there was the chandelier and everyone sat so patient and welcoming
during the show. every moment I moved there was a big laughter
or a smile on everyone their faces. i talked to the crowd in the meanwhile to.
wen i did my netherlandish poem everybody was cheering, they understood it.
and in the end with the deutch one everyone was taking it seriously. that was funny.
it was a soft microphone.heartwarming almost. I heard only positive people.

"I never knew there was that side in Gothic to. thanks you learned me something,
and its incredible but with a simple movement like touching your hair, you allow
people to get in you. feel you almost like you feel."

"wen i saw you I tought you where 30,you have so much stage experience"

"Myn Kleinhe Grothse, I Once dated
Danny Mommens and you have his style"
aldus de ex van Danny Mommens

die me later op het podium sleurde om met haar tijdens de open mice
een geluidsexperiment te doen,dat dan weer met grote ogen werd bekeken.

"it was like a glimps of Laury Anderson"

we zagen nog Manderley. een man die er recht op zat. de beste van de avond
voor mij toch. met zijn klassieke stijl zat elk woord juist en het voelde echt heerlijk,
dat zo iemand op open mics verschijnt is een wonder. dit was een schrijven hoger.

Hanana Aad (mevrouw Waugh) deed iets in haar eigen taal
wat echt geweldig gemeend en echt klonk.

het chinese meisje deed haar idee over poezie nog
een keer zenuwachtig uit de doeken.maar het was zo mooi.

net als Bernard met zijn Weens verhaal vol tragedie zo
hoopvol en sterk en komisch gebracht,naar schijnt helemaal
hoe de stijl hier is in Vienna. maar het was een perfecte afsluiter.
iemand om eerbied voor te hebben. wat een plaats en wat een feest,
wat een gesprekken en zo een nacht die ik nooit had durven dromen.
zo eentje die wel eens een leven kan redden. ja.

toen we maandag vertrokken luisterde ik in mijn dromen naar
"Meet Me At The Equinox" (everything ends) van Death Cab.
en dat hielp dat was zher scheun. we dronken een rood flesje van
Emotion leeg en met al deze mooie momenten en mensen in het hoofd,
ja....

TO JOIN THE BLACK THE PARADE