Kim Ki-duk' s Breath

Filmvirtuoos Kim Ki-duk

bekend van
pracht en praal in "Samaritan Girl" en het
weerzinwekkende schone "Bin Jip"

brengt dit jaar twee prenten uit om de fans te bekoren

de eerste film heb ik Gisteren over mij laten komen met veel genoegen

Korea

Yeon haar ex man zit voor levenslang in het gevangenis.

wanneer hij zich plots met zelfmoordpogingen begint bezig te houden
(en dit constant in het nieuws op televisie ter sprake komt)
verlaat Yeon overdag haar huis, Man en dochter.

om de huiselijke stress, ruzie en vergrijzing tegen te in gaan
verzint ze het meest waanzinnigste origineelste
idee om zichzelf en haar ex man bezig te houden:

Elke dag komt ze in een cel met haar Ex man
samen in een witte kale kamer die ze behangt met oftewel
behangpapier met strand en zon en zee op, of met herfstbomen,
of met madeliefjes en zonnebloemen,

en voert ze voor hem een muzikaal
nummer op in aangepaste outfit
(matchend met behangpapier)

om daarna een stukje theatermonoloog te brengen
die opzwelt van drama,poezie & zelfverminking.

de bezoekjes eindigen dan met harstochtelijk
kussen tot de cipier ze uit elkaar houdt
waarna ze hem een foto van haarzelf schenkt
als aandenken
(Yeon kleed zich per foto steeds naakter en naakter)

in de cel aangekomen word de naamloze Ex-man
na elk bezoek in elkaar geslagen door collega celgenoten,
waarna de foto kapot gescheurdt wordt uit pure jaloezie

(naamloze ex is namelijk de enige die nog bezoek krijgt)

Yeon haar man komt hierachter en het geweld kan beginnen...

de verkrachting scene's in de cel of de hevige huiselijke ruzies
die tussen elk celtheater door gebeuren zijn te
pijnlijk voor woorden.

hoe de film tegen het einde keert is onprettig oneerlijk
en vooral om wit van weg te trekken.

Koreaan Kim Ki-duk weet
elke

mogelijke

denkbare

emotie

die er is te verfilmen & dat is iets
dat ze in Amerika of Hollywood
allang in films verleerd zijn
zonde...

elke scene en overgang getuigt van talent & gedruftheid.
elke acteer prestatie zit vol met inleving, spanning en
echte woede.

Breath is adembenemend

(de scene met de televisie, het glas,en DE MUTE knop
getuigt van ijzersterk uitdagen naar de huidige filmwereld toe)

dat is uiteindelijk wat deze film met het wondermooie verhaal doet

de Hedendaagse lege blockbuster generatie die het moet doen van
special effects en een lak aan verhaal of moraal of goed acteren,

overtreffen met een simpel

emotievol verhaal met enkel
mensen, een decor van een chique huis,
een kale witte celkamer
en veel heel veel behangpapier in.

Asian
Sven.