over poeziedochters & verfrissende trance

Ghent In Cap
betekende veel in mijn leven
de laatste tijd. ik herschreef mijzelf,
knipte mijn lange haren en wist plots
hoe erg ik optreden, presenteren en organiseren
wel niet had gemist. ik onderging een trance van
woorden vergat mijn ipod voor enkele weken
en genoot van de ene letter ontdekking na de andere

wat is dat dat in praktijk geweest?

in praktijk was en is 7 december een samenwerking
van enkel de allergrootste op muzikaal en poetisch gebied,
afgewisseld met blinde mensen die iedereen verstomd achterliet
met daartussen exposities van de meest verfrissende nieuwe
kunstenaars...

een weekend zoals alleen nog maar gezien
in Almost Famous (de beste rocktourneefilm ooit! duh!)
en dat dan door mijn ogen zelf beleefd in Gent.

MY OWN ALMOST FAMOUS

we komen zaterdag 6 dec 08 aan in gent
het is middag en in een pittazaak eten we pitta
terwijl de turkse tv een turkse versie van Pirates afspeelt.
lol.

na een doorreis repeteren voor de laatste maand in Gent In Cap
met de groep poeziewerking...de zenuwen ontploffen en na een doodvermoeiende
improvisatie oefening die het uiterste vergt van zinnen ben ik even weg van de wereld.
na dit door stress veroorzaakte ruzie: bijna alles weg...lang
leven Philip Meersman onze
grote leraar, en waarschijnlijk de beste leraar die ik ooit had.

de groep poezie is al maanden in werking
een buitengewoon poetryscenario samengezet door blinde schrijvers
die Hugo Claus en dergerlijke wegvagen qua performance en teksten.
dan zitten er mensen die nog nooit hebben geschreven en
opgetreden hebben die repetitie na repetitie open bloeien
ontploffen en groeien naar indrukwekkendheid.
poeziedochters en zonen die plots zelf schrijven, meespelen,
families en mensen die elkaar diep respecteren.
revelaties door nieuwe methodes.

na dit gooi ik mijn planning weg.
ik loop in gent langs tuinen, wilgen die in oevers hangen,
sinterklaas die huisbezoeken doet...

we kruipen in de sphinx niet voor de film
(Vicky Cristina Barcelona)
maar om tussen alternatieve mensen in fijne zalen
te zitten en te discussieren over aparte films,passie
en Burn After Reading.

na dit neem ik zonder planning de bus ergens
om voorbij witte kerken, prachthuizen,straten
die inpalmen, moderne klasse en energie.

we staan nergens in het onbekende gedropt en
krijgen niet genoeg van de Gent kick.
na dit alles belande we in huizen van artiesten
waar feestjes van sfeer doorstromen.

foute seventies muziek
(ik zal nooit meer hetzelfde naar "GENIE!" kunnen luisteren,
ik vergeet niet "ik wil niet dat je weggaat" en soms
zingt Raymond Van Het Groenewoud "drie minuten kanker")

we zien de allereerste shows van grote helden.
snappen plots waar Neveneffecten hun perfect gevoel
van morbide gedurfdheid vandaan hebben.

we slapen niet na 2 flessen wijn...slaan momenten op in
een kamer waar ik heel veel herinneringen aan heb.

Is Dat Waar?

ja want in de ochtend worden we ontwaakt met kerken
van gotiek, Philip Meersman en echtgenoot nemen me mee
naar ontbijtcafés vol gezelligheid, leren mij, verleren dat niet.

dagen van veel thee...

Ghent In Cap "Huiden haar" is volledig uitverkocht.
het Artiestencollectief ja! doet iets ongezien in een kappel...
Dirk Elst, Pisteffo, Fjorten, Philip meersman en Jase
toveren, freaken uit met glans...

wandel stop wandel stop.

na dit is het mijn beurt
we achtervolgen konijnen,bezoek kelders vol navels en haren
een bekroonde kelder nog wel...gaan biechten bij de videoprojectie van Johan Six.

presenteren een open podium.

Ann Spittael begint met zachtheid en vreemdheid...

Carine en Hugo nemen de familie mee op podium
voor Junglebook en Half Zeven Half Acht.

Dirk Elst neemt Pisteffo en groep Wiwok mee op
een reis naar het begin van elke emotie een verhaal van zoveel
stijlen, acteren & muziekontploffingen dat staande ovaties niet genoeg zijn.

Wiwok heerst de pauzes: Nederoerpop zoals het moet,
met vuur, dansbare leadzangers, goede sounds en gevoel
voor muziek.

Jean Bos bracht zojuist een boek uit met vertel cd.
de man is blind maar brengt hét. leve ons.

pracht opvolging.

Jase is nieuw maar een revelatie, plots een dichtbundel
en de waanzin van willoze soldaten, vandaag is Rood...

Marie Meeusen heeft niet stilgezeten
nummers opnemen met scholen, slapen met vrouwelijke dichters...
een brok heet vuur met juiste woorden, heel veel heerschap
en krachtige spreekmoorden...

"ik til graag vrouwenkleedjes op"

Heet, heter heetst en dan afkoelen met Wiwok
die het dan weer bij "Fuck de flixkes
fuck de fixkes" houden

jaja FUCK DE FIXKES!

na zoveel intense
woordencatalogussen
ontplof ik even.

Paul Rigolle had ik daarvoor al eens gezien en gehoord.
hoor ik te herkennen.

en dan de poet der poets Philip Meersman komt op
heerst de kamer, doet lachen, bidden,
ontroeren en verstommen...

Houston We Have A Problem.

Fjorton volgt op met Hades en Julien Schepens.
we zien vallen, liggen en brengen zoals het gebracht
moet worden, beste postzegelman.

Trees Van Aerdebrugge is zo 1 van die blinde mensen
die het heeft, en het doet zoals het moet...
het applaus blijft vloeien...en dan moest Xavier Roelens
nog aantreden.

Xavier is de held van Gent en zal dat blijven...
een perfecte afsluiter...en toen kwamen wij.

Wij de Poezieworkshop met ons Vernieuwende,
experimentele concept dat de hele reden van deze dag was.

ergens in het begin raak ik in een poetic trance van verfrissing...
hoewel mijn tekstaandeel nihil weinig is geniet ik van deze podium
ervaring...de volgende onbekende generatie klimpt op
doet zalen lachen, siderren, opleven en doet niet onder voor de grote
topartiesten die we al hadden gehad.

soms worden nieuwe werelden geschapen in Gent.

na dit gaat de avond door, tijdens deze uren kon je nog
de dierententoonstelling gaan bekijken, de kelder van Freya Vlerick
& Jan Dewitte, in het klooster kon je uren lang naar Artiestencollectief ja!
gaan luisteren, er was een videoprojectie van Johan Six...

er volgt nog een prijsuitreiking, een Wiwok optreden,
we verdwalen in gangen vol gedichten, tenen en vingers...

er is teveel vandaag hier te doen om alles gezien te hebben,
terwijl het hoofdpodium qua publiek echt nokvol zat
bleven er ook mensen in de gangen zweven die waarschijnlijk
niets van de performances had gezien.

er is veel uitbundigheid en the poetic Catalogue blijft voortheersen...

dit was een dag
die niet stopte,
waar er teveel van het goede
samenwerkte...

soms is touren het allerbeste gevoel dat er is.
en soms duurt het twee dagen lang voor ik
het nazinderen van de dag, het prachtpubliek
en de vele complimenten heb kunne vatten.

er is veel gebeurd, en de mensen waar ik een
indruk op wou maken
stonden gillend te
klappen van uit
bundigheid.

we gaan weg uit Gent met de trein
samen met Erica, Kim en Tom

soms red Verfrissende Trance een leven.

het is mooi geweest