Live Gigs from Nightwish! Lais! Daan! Go Tell, Postmen! Anouk...

"I Got Addicted to the Kynky Stuff you do"
Lyrics By DAAN

Woensdag geleden 19 marz naar het SsPORTPALEIS

ANOUK GAAN BEWONDEREN
voorprogramma Postmen had 1 goed ding

de vier backing vocals die de hele sound redden.
vier mooie backing vocals.

voor de rest is het slechte onverstaanbare reggae muziek

met een onverstaanbare lange zanger.

Anouk zelf is okay knap

maar is niet in staat een goed live concert van 2 uur lang

te geven...de volgorde van nummers (voor de beginners de PLAYLIST)
is slecht gekozen waardoor je moeilijk in de muziek kunt kruipen of meedoen...

teveel trage akoestische nummers en af en toe een rockend ding...

de pauze' s tussen de tracks zijn te lang haar bindtteksten zijn oervervelend.

er zit af en toe wel iets moois tussen maar al bij al zou je,

denken dat iemand die al tien jaar live optreedt een betere show in elkaar kan steken

ANOUK U STELT TELEUR,

u zingt eerst wat kerkliederen, wat R&B gelijkte nummers,

dan gaat u wat akoestisch emo wezen om op het einde te rocken met gitaren

om er voor het laatste nummer er een heel orkest bij te halen...

welk genre is uw muziek?

En waarom zoveel genre's live brengen door elkaar?

wat is daar het nut van?!

u bent ook zeer geil BTW...
u zuigt een beetje, maar...doe er iets aan!!! wat mankeert u!?

zaterdag 22 marz naar Arenberg gegaan voor Dissonant Festival

Dissonant (voor de beginners) is een muziekgenre waarin er met

loops, ruis, en slecht gestemde muziek word gewerkt.

Dissonant is dan ook een synoniem

voor experimenteel storende Ruis.

goed eerste groep deed me denken aan Nosfell
een man en een cello die wel heel extreme

dingen met de cello aanvangde, dan had je er

één die klarinet speelde zonder het veiligheidsklepje op

waardoor "Ruis" & tonen met elkaar hand in hand gingen,

schitterend wat voor sferen en klanken

deze mensen brachten zonder één woord ertussen te zeggen.

respect mannen!

groep twee was Go Tell en hoe!

10 vrouwen op een podium

die allemaal hetzelfde zongen

en door elkaar en dansen aangevoerd door

een jongen op een electrische Didgeroo die op

Dawson leek van Dawson's Creeck

briljante bezetting, helemaal mee en hete talentvolle vrouwen

die de longen uit hun lijf zingen (Stefanie I Love You)
perfecte natte droom voor muziekfanaten!

LAIS

is echt wel heel vreemd live...

heksenschreeuwen afgewisseld met provocerend dansen

engelse liederen afgewisseld met opgezette dieren,

drie vrouwenstemmen met een muziekgroep

van cello's, electrische gitaren, drumstellen en erger...

Lais is een rockgroep met engelen gekreun,gezang en bezetenheid

de middeleeuwse sfeer werd niet enkel neergezet

maar had ook iets wicca, iets duister en iets gevaarlijk...

ik zie u graag maar niet vandaag!

Daan solo versus Isolde Lasoen was dan

als het kan zelfs nog prachtiger!

Lasoen zong mee, tokkelde op een xylofoon,

drumde, danste en speelde drumster met verve.

Daan Himself zong schitterende Pareltjes

in pianoversie gestoken van mijn

ultiemste lievelingsnummer van Daan "Addicted"

gaf een heerlijk gevoel tijdens

"The Player", "Swedish Designer Drugs"

"Promis Q", "Victory" "Drink and Drive", "Neverland"

en songs over "Slechte Franse Wagens"alsook over

"one Two Three ABC"

hij sprak tijdens de show tegen Isolde als volgt

"Isolde zij zijn met meer dan ons,

wat doen wij hier op dit podium...?"

Spinyopaat Swerts snapt niet waarom er mensen zijn die Daan slecht vinden

of waarom ze hem slecht vinden...

Daan zingt goed (verschillende stemhoogtes, soorten, timbre's),

oogt goed en beweegt als een bezeten Tom Smith, Ian Curtis

of zelfs een Gary Ligthbody....

"I Don't need respect from you,

Don't think I deserve it too"

Zondag gaan uitfreaken in

het Lotto Arena tijdens Nightwish

tussen de Gothics gaan meebrullen, genieten

van een mooie show met vuurwerk, spektakel, goede muziek,

niet zo intents als een Editors meer een heel losse vrolijke sfeer

genieten dat wel.

Anneth meid u bent een verbluffende Rockbitch.

ook voorprogramma Pain deed dat goed.

Nu De Saga Is Afgelopen: review about The O.C.

Het was liefde op het
eerste gezicht.

Hoe heel een Denken in veer
tig minuten kan veranderen.
er volgde
nog zo
een
80
Ep
iso
des.

(en nu gaan we stoppen met enjambementen)

op een gegeven moment zonder te denken
begon ik erover (erond erover en erdoor heen)
te filmen zonder idee, verhaallijn of zelfs een rode draad,
kreeg alles vorm (gelijk een puzzel die past)
het experimetn is rond afgelopen op zijn einde gekomen.
van September 2007 tot Het Einde van Januari 2008
heb ik mijzelf met een camera,vier dvd boxxen van The O.C uiteraard,
een dvd speler en verschillende beeldschermen
(heb er een beetje een roadtrip van huiskamer naar huiskamer van
gemaakt gewoon omdat ik daar zin in had)
opgesloten.
.
THE O.C. is een extreem
dramatische op een heel
alternatieve manier gefilmde,
vertelde, geacteerde manier gebrachte
serie, die buiten het ongewone
niet mainstream diepzinnige verhaal
doch een wereldwijd mainstream
fenomeen word met fanclubs, cultgroepen,
en die hard fans geworden vanaf de eerste aflevering.
.
MUZIKAAL is het de gedroomde soundtrack van perfectie
.
(coldplay, Imogen Heap, Bloc Party, Sufjan
Stevens, Soulwax, PLACEBO, RADIOHEAD,
Zero 7....)
.
allemaal bedacht en geschreven door1 genie
met een fantastische om jaloers op te worden naam

Josh Schwartz.

een jood zoals Cartman zou ketteren.
.
de
Jood Josh Schwartz die het aandurft
om in de laatste episode van het laatste seizoen
nog nieuwe personages te introduceren.
.
(iets wat ondekbaar is in andere reeksen die we wereldwijd kennen
waar de personages van episode 1 in episode 10.000 (thuis enz)
nog allemaal leven en nog geen haar veranderen zijn of geenszins zijn veranderd,
en zichzelf elke aflevering herhalen)
.
het einde DAMES EN HEREN
IS EEN DUIDELIJK STATEMENT
.
de serie basseert
zich eenderzijds op de
wet van "Foutlopen nietwaar Mijnheer" Murphy (?!)
.
als op het tegenovergestelde te tonen
.
maak naar uw eigen ziekte of slechte smaak uw eigenzinnige keuze.
.
Four seasons heb ik
Orange County geleefd bij
Sandy en zijn Cohens naast de mooie
verslavende
Marissa (Misha "fucking mindblowing" Barton) Cooper
.
geleefd.
.
met unbeleavable
.
sparkling Memories,
.
Of Pure Alternative Beautiful Shivers
.
My Name is Ryan Atwood
.
thanks For Everything

Kim Ki-duk' s Breath

Filmvirtuoos Kim Ki-duk

bekend van
pracht en praal in "Samaritan Girl" en het
weerzinwekkende schone "Bin Jip"

brengt dit jaar twee prenten uit om de fans te bekoren

de eerste film heb ik Gisteren over mij laten komen met veel genoegen

Korea

Yeon haar ex man zit voor levenslang in het gevangenis.

wanneer hij zich plots met zelfmoordpogingen begint bezig te houden
(en dit constant in het nieuws op televisie ter sprake komt)
verlaat Yeon overdag haar huis, Man en dochter.

om de huiselijke stress, ruzie en vergrijzing tegen te in gaan
verzint ze het meest waanzinnigste origineelste
idee om zichzelf en haar ex man bezig te houden:

Elke dag komt ze in een cel met haar Ex man
samen in een witte kale kamer die ze behangt met oftewel
behangpapier met strand en zon en zee op, of met herfstbomen,
of met madeliefjes en zonnebloemen,

en voert ze voor hem een muzikaal
nummer op in aangepaste outfit
(matchend met behangpapier)

om daarna een stukje theatermonoloog te brengen
die opzwelt van drama,poezie & zelfverminking.

de bezoekjes eindigen dan met harstochtelijk
kussen tot de cipier ze uit elkaar houdt
waarna ze hem een foto van haarzelf schenkt
als aandenken
(Yeon kleed zich per foto steeds naakter en naakter)

in de cel aangekomen word de naamloze Ex-man
na elk bezoek in elkaar geslagen door collega celgenoten,
waarna de foto kapot gescheurdt wordt uit pure jaloezie

(naamloze ex is namelijk de enige die nog bezoek krijgt)

Yeon haar man komt hierachter en het geweld kan beginnen...

de verkrachting scene's in de cel of de hevige huiselijke ruzies
die tussen elk celtheater door gebeuren zijn te
pijnlijk voor woorden.

hoe de film tegen het einde keert is onprettig oneerlijk
en vooral om wit van weg te trekken.

Koreaan Kim Ki-duk weet
elke

mogelijke

denkbare

emotie

die er is te verfilmen & dat is iets
dat ze in Amerika of Hollywood
allang in films verleerd zijn
zonde...

elke scene en overgang getuigt van talent & gedruftheid.
elke acteer prestatie zit vol met inleving, spanning en
echte woede.

Breath is adembenemend

(de scene met de televisie, het glas,en DE MUTE knop
getuigt van ijzersterk uitdagen naar de huidige filmwereld toe)

dat is uiteindelijk wat deze film met het wondermooie verhaal doet

de Hedendaagse lege blockbuster generatie die het moet doen van
special effects en een lak aan verhaal of moraal of goed acteren,

overtreffen met een simpel

emotievol verhaal met enkel
mensen, een decor van een chique huis,
een kale witte celkamer
en veel heel veel behangpapier in.

Asian
Sven.

Editors Live Hof Ter Lo

Hay

The Editors stonden zondag geleden 9 maart

in een uitverkocht Hof Ter Lo

met op de eerste rij deze Spin.

de avond begon met

aanschuiven als Die Hard Fans (ik en Bro)

naast nog hardere Die Hard fans

een hele familie van 8 mensen kwam speciaal uit nederland om

The Editors te zien, leuke mensen, leuke verhalen, geweldig accent,

knappe vrouwen.respectabel

na een uur lang aan de deur drummen vliegen de deuren open

en spurten we met heel die familie naar de dranghekken voor het podium

ik ga zitten en voor mij staat:

de roodharige beeldschone dochter van de familie

van,af de grond gezien een immens zicht,

de ellenlange lopende benen dan naar

boven toe het mooie lijntje de b...

en het mooie piekneusje, de guitige

puberoogjes, het

kortgeknipte

verslavende

kapsel...

en zo maar een uur staren

wreed wijs.

voorprogramma 1

was niet echt zo goed

Red Light Company

met schitterende Dave Grohl die duidelijk stoned was.

Red Light Company

veel te smalle broeken, een lekkere zanger,

een beetje een gay bijklankje

en veel van het zelfde.

niet zo geslaagd qua muziek maar ja zeker niet

het slechtste wat ik ooit al heb gezien.

(neen dat is Queens Of The Stone Age!!! eikels!)

dan iets wat mij deed denken aan het schone Metronomy

Obium of was het nu Obius?

dikke zanger met basgitaar?CHECK!

drummer die beatboxt? CHECK!

intrigerende man die gitaar speelt en op toetsen tokkelt als een maniak?

CHECK!

The Editors komen op

ik beschrijf nummer per nummer hoe goed ze zijn

hier gaan we

Camera

zeer bevreemde song

waar de zanger helemaal achter het podium mee verschijnt

om in een schaduw wat te staan zingen en Keyboarden.

An End Has A Start

Divine shit met de echte new wave sound van welleer

Blood

heel catchy tekst en slimme gitaarrif

Tom Smith gaat loos met

buitenaardse bewegingen en gitaarslingeren.

Bullets

You Don't Need the Sissy's no no....!

en dat drie minuten lang

The Weight Of The World

niet kunnen stilzitten achter een elektrische piano

en een ongelofelijk zwetend emotievol nummer

"every little piece in your Life will
mean something to someone"

Escape The Nest

briljant nummer om zot op te pitten

Smith doet zichzelf als gitaar

springende freak alle eer aan.

Lights

iets minder

maar nog steeds verteerbaar.

When Anger Shows

voor een zeer rustig nummer

toch nog heel hevig uitgeleefd

en rauw en strak.

dat geldt zowel voor mij als Smith ;)

Spiders

JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH

steengoed wijs, ongelofelijk om in het echt

mee te maken.

Lullaby

(cover van The Cure over Spinnen)

gebracht op een originele manier vol beweging,

publiekopzweping & talent. de manier van het brengen

doet veel zowat alles bij deze groep.

All Sparks

om op uit te freaken

wat ook gebeurt op zo een momenten

Munich

begint met een accapale intro

om daarna de muziek achter deze wereldhit

te halen.

Push Your Head Towards The Air (it's easy)

bassist achter de piano

en Tom Smith die op en neer wandelt

met een gitaar. zo rustig edoch zo ijzingwekkend.

een uitverkocht hof ter lo

hangt aan de zanger zijn lippen.

alles is indrukwekkend stil.

Bones

geen fan van dit reffrein

nogal storend effect.

Fingers in The Factories

een song dat stadiums platspeelt

zo gemeen, zo hevig

zo ingrijpend, wat een magnum opus!

de bisnummers

The RACING Rats

kent iedereen nu ondertussen wel

die gitaar man!

R U Fading

is een lied met maar 1 zin in

heel herhalend maar daardoor heel zeker.

in

Smoker Outside The Hospital Doors

speelt Smith tegelijkertijd piano én gitaar

The Editors zijn Black as Hell

een zanger die buitenaards beweegt rondzwaait en springt

en rent met een gitaar, valt op piano's, springt van piano's,

en er nog andere rare aanrakingen meedoet. een grafstem

en heerlijke sound. strakke drummer en een gitaar die een

gouden bijklank heeft.

na het concert krijg ik de playlist van de avond in handen.

het hele concert zelf heeft het roodharig meisje mij

opzettelijk zitten aanraken

in the heat of the Fucking music

ik haar ook maar dat is nogal duidelijk....

New Wave Smaakt goed

allez het hangt er vanaf wie

The Editors er van zijn natuurlijk

I wanna To See Things for Myself

beste Hey!

juist gespot op de google een man/vrouw die
een hele site uitweid aan
de tournee van Spinyopaat in 2007!

hier de link!

http://nl.muestrarios.org/b/spinyopaat-tournee-07.html

wie het ook is dat zoiets doet
doe vooral voort
laat maar voortleven die legende die ik
twee jaar geleden heb bedacht.

Mijnheer
Swerts